کودک فهیم

(جمشید یکی از دیوانگان آسایشگاه به حبیب که دیگر برایش فقط یک طبیب نبود از کم محلی های دختر دیوانه ای که عاشقش شده است می گوید و دل دل می زند که دختر برای یک بار هم که شده به او نگاهی بیاندازد.) حبیب: اگه دلبرانه نگریست چی؟! نقشه ات چیه؟!جمشید: یه دیقه اینجا هفت آسمونو میدرم برمیگردم...حبیب: به چه درد میخوره؟جمشید: به این درد که یادمه...صبح که پا میشم تا شب یادمه... رادیو چهرازی می شنیدم.دیالوگ های حبیب و جمشید، ساکنین این آسایشگاه روانی چنگ می اندازند به دلم.هیچ نام و مختصاتی از آدم های پشت این رادیوی معروف وجود ندارد.شاید یک غروب پاییزی چشم به راه جاده ای یک طرفه شدند که آدم ها را فقط با خودش می برد.شاید خواستند برای آدم های دلتنگ این دنیا حرف بزنند.که صدای دلشان شنیده شود.که شاید از بین این هزاران آدم، یکی شان همانی باشد که روزی روزگاری چمدانش را بست و رفت و دیگر هیچ خبری از او نشد.بعد از بیستمین صدایی که از خودشان در این خانه ی شیشه ای یادگار گذاشتند،بعد از بیستمین باری که آهی را در دل هزاران نفر دمیدند، بعد از بیستمین باری که معلوم نیست آن یک نفر صدایشان را شنیده باشد یا نه، دلشان را یک جای امنی دفن کردند که کسی دستش به آن نرسد.درست مثل فیلمی که در ردیف آخر سالن سینما پا به پایش یواشکی اشک ریختی و دلت را خوش کردی که اشکهایت در آن سیاهی مطلق دیده نمی شوند و صدای نفس های تندت بین پچ پچ و خنده های تماشاچی های دیگر محو می شود و درست همان لحظه ای که به هق هق رسیده بودی یکهو کارگردان می گوید «کات» و چراغ های سالن روشن می شود و انگار نور روی تو می افتد و تماشاچی ها بر می گردند و این بار به جای پرده به تو زل می زنند و شاید در دلشان فکر می کنند که «تو یقینا یک دیوانه کودک فهیم...ادامه مطلب

کاش زمان درست توی اوجِ خوشی متوقف می‌شد.
پ.ن: هنوز هم وقتی بهت فکر می کنم چشمهام پُرِ اشک میشه، ذهن خسته.

کودک فهیم...

کاش می‌شد خاطرات اینجا رو گِل گرفت و رفت...

کودک فهیم...

سوگلیِ تمامیِِ گوشواره هایم...

کودک فهیم...

19 شهریور 92 ، من و چشم انتظاریِ رسیدن پیغام « او »یی که به دستم نرسید...

***

*عنوان پست برگرفته از کتابی با همین نام از آنا گاوالدا.

در این لینک به بانوان وبلاگ نویس محبوبتان رای دهید.

 

کودک فهیم...

: And my reaction to this Netformance

.Read about it here and follow it here

:)

 

 

کودک فهیم...

پارسال چنین روزی حواسم به سه ساله شدن این خانه نبود و گُم شده بودم در هفتم آذری که تبدیل به روز سُرخی در تقویم پاییزه ام شده بود و بعد که شصتم خبردار شد تقصیر را انداختم پای دل. امسال، ششم آذر، حواسم به چهار سال نوشتنم در این خانه هست اما می خواهم ششم آذر را در هفتم آذر و متن وبلاگی گُم کنم که راس ساعت 00:07 بر سر در این وبلاگ ثبت می شود.متنی برای مرد عزیزی که شوق لبخند نشاندن بر لبش، خواب را برای چشمانم کسل کننده ترین کار دنیا کرده است. کودک فهیم...ادامه مطلب

در اتاقک زیر شیروانی ام لم داده ام و قلمم را روی کاغذ می چرخانم.منتظرم.منتظر یک حادثه ی نرم.ضبط ماشینِ رهگذر کوچه دارد از شال سرخ The Ways می خواند.این پیامبر رهگذر، ذهن وحشی ام را شلیک می کند به سوی زیباترین سرخ های جهان. چشم هایم را می بندم.در نیویورک ظاهر می شوم.برادوی.تئاتر ژی ژی روی صحنه است.همه جا سیاه و سفید است حتی  لب های آدری هیپورن.من در خیالم لبهایش را حتی در پشت عکس های سیاه و سفیدش هم سرخ نقاشی می کردم.تنها کسی که متوجه حضورم از سرزمین آینده می شود دختر بچه ی سه ساله ی سیاه پوستیست که در ردیف جلوی من  روی شانه ی مادرش در حال خوابیدن است و به خود کودک فهیم...ادامه مطلب

او؟کسیست که در لیست آدم های خوب کنار اسمش تیک خورده.کسیست که بهانه های ساده ی خوشبختی را به خیلی از آدم های دنیای شیشه ای مجازی نشان داد.اگر بخاری روی این دنیای شیشه ایِ سرد نشست خیلی وقت ها یک سر کلافش در دست های او بود.اویی که دست شد و اشک های آدم های دل گرفته را پاک کرد.اویی که قلب شد و آدم ها را دور کرسی رفاقت نشاند.اویی که پشت پنجره خانه ی شیشه ای اش برایت لبخند پت و پهن زد.اویی که خودش شیشه ای نیست و واقعیست.نه برای یک یا دو نفر.برای صدها نفر از آدم هایی که حتی ممکن بود یک بار هم از نزدیک ندیده باشدشان.اویی که اگر دستت را روی سال تولدش در شناسنامه نگه دا کودک فهیم...ادامه مطلب

مدت‌هاست که اینجا به روز نشده و شاید بسیاری از شما، من را از یاد برده باشید. امروز به یاد گذشته افتادم و آدم‌های قدیمی اینجا که کم از هم خاطره نداشتیم. صفحه‌ی نظرات باز است و من می‌خواهم نام آدم‌هایی را ببینم که مدت‌ها دور بودند و من انتظار دیدن نامشان را می‌کشیدم. آدم‌هایی که رنجیدند و شاید حتی به خیالشان هم نرسد به آنها فکر می‌کردم. دلم می‌خواهد ناگفته‌هایشان را بخوانم. منتظرم. 

کودک فهیم...